Charakterystyka kandydatki

Danuta Maria Hübner (ur. 8 kwietnia 1948 w Nisku)

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robiła zanim zajęła się polityką lub co robi poza polityką):

Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Królowej Jadwigi w Warszawie. W 1971 r. ukończyła studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa, SGH), a w 1974 r. doktoryzowała się na tej uczelni. Następnie została doktorem habilitowanym (w 1980 r.), a w 1992 r. uzyskała tytuł profesora nauk ekonomicznych. Pracowała w Katedrze Ekonomii Rozwoju i Polityki Ekonomicznej SGH, a wcześniej pełniła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Badań nad Krajami Rozwijającymi się (w latach 1981-1987) oraz zastępcy dyrektora Instytutu Rozwoju i Studiów Strategicznych (w latach 1991-1994). W latach 1988–1990 odbywała staż w ramach stypendium Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a w 1994 r. w Centre for European Studies na Uniwersytecie Sussex. Wykładała na California State University w San Jose. W latach 70 przebywała na stypendium w madryckim Universidad Autonoma. W pierwszej połowie lat 90 przewodniczyła Społecznej Radzie Planowania przy Centralnym Urzędzie Planowania (gdzie szefem był Jerzy Kropiwnicki, kolega z uczelni). Od 1992 r. była redaktorem naczelnym miesięcznika "Gospodarka Narodowa" oraz zastępcą redaktora naczelnego dwumiesięcznika "Ekonomista".

Kolega ze studiów - Andrzej Lubowski - mówił o niej "Danka przypomina mi Condoleezzę Rice, (...). Obie są raczej drobne, atrakcyjne jako kobiety, a jednocześnie charakteryzuje je solidność, talent i żelazna logika w wyrażaniu myśli (...)". Kazimierz Kutz wspominał ją tak: "...Cierpliwie słuchała, była niekonfliktowa. Nie było łatwo wyprowadzić ją z równowagi(...)". Sama mówi o sobie, że jest urzędnikiem lub profesorem, nigdy – że politykiem. W 2014 r. została wybrana kobietą roku przez Stowarzyszenie Kongres Kobiet (działające na rzecz równego statusu kobiet i mężczyzn). W opublikowanym w 2015 r. w Gazecie Wyborczej rankingu "50 kobiet, które się liczą" zajęła 8. miejsca w kat. Innowatorki ("(...) Dla przeciwników „sztywna technokratka", dla zwolenników wzór profesjonalisty zdystansowanego wobec polityki (...)"). Jest członkiem kapituły nagrody Kisiela. Ma dwie córki, Ewę i Karolinę.

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wzięła tu gdzie teraz jest):

W latach 1970–1987 była członkinią PZPR (twierdziła, że wstąpienie do partii było ceną za asystenturę w SGPiS) i od czasu złożenia legitymacji (twierdziła, że "ma dość fikcji") pozostaje bezpartyjna. W 1994 r. została doradcą wicepremiera Grzegorza Kołodki ds. społecznych (w rządzie W. Pawalaka), a w latach 1994–1996 pełniła funkcję wiceministra przemysłu i handlu (najpierw w rządzie W. Pawlaka, a potem J. Oleksego), gdzie odpowiadała m.in. za negocjacje członkostwa Polski w OECD (w latach 1995-1996).

W latach 1996-1997 była najpierw pełnomocnikiem rządu RP ds. tworzenia Komitetu Integracji Europejskiej (naczelnego organu polskiej administracji w zakresie koordynacji i planowania polityki integracji Polski z UE), a następnie sekretarzem KIE w randze Sekretarza Stanu i szefem Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Po przegranych przez SLD wyborach pracowała (w latach 1997-1998) w Kancelarii Prezydenta RP A. Kwaśniewskiego, gdzie najpierw pełniła funkcję szefowej, a potem społecznego doradcy ds. Ekonomicznych pracując jednocześnie (w latach 1998-2000) jako zastępca Sekretarza Wykonawczego w Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie. W latach 2001-2004 w rządzie Leszka Millera ponownie objęła funkcję szefa Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej (na tym stanowisku zastąpił ją Ryszard Czarnecki, obecnie w PiS, a wtedy w ZChN) i Sekretarzem Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

W latach 2004-2009 była członkiem Komisji Europejskiej, gdzie pracowała (rekomendowana przez rząd L. Millera) jako Komisarz Unii Europejskiej ds. Polityki Regionalnej.

W 2009 r. kandydowała do Parlamentu Europejskiego z warszawskiej listy PO z pozycji 1. Na listach PO Hübner miała reprezentować lewicę, co spotkało się z krytyką także z szeregów PO (np. J. Rostowski w podsłuchanej "U Sowy" rozmowie nazwał Hübner "starą komuszką", za co potem publicznie przepraszał). Na zorganizowaną przed tymi wyborami debatę z udziałem Hübner nie przybył Michał Kamiński (kandydujący wtedy do PE z listy PiS). Po zdobyciu mandatu złożyła rezygnację z członkostwa w Komisji Europejskiej. Wybrano ją na przewodniczącą Komisji Rozwoju Regionalnego PE (gdzie zajmowała się m.in. kwestiami unijnej pomocy dla regionów dotkniętych klęskami żywiołowymi, czy uniami bankowymi).

W rankingu europosłów opublikowanym przez Rzeczpospolitą zajęła 2. miejsce, zdaniem redakcji "tak poprowadziła negocjacje (...) unijnych funduszy w latach 2014-2020, że udało jej się zmienić wiele niekorzystnych dla Polski zapisów. (...) Zadecydowała (...) wiedza o tym, jak działa Komisja Europejska i jak w praktyce wydawane są pieniądze, wreszcie doświadczenie negocjacyjne. (...) Hübner była jeszcze w stanie zajmować się walką o korzystne dla Polski rozwiązania w przepisach o powstającej unii bankowej. Tytan pracy".

W podobnym rankingu opublikowanym przez Gazetę Wyborczą Hübner zajęła 1. miejsce z następującym uzasadnieniem redakcji: "To pierwsza europejska liga (...) Bardzo wpływowa szefowa komisji rozwoju regionalnego, która sprawnie przygotowywała projekty przepisów dotyczących polityki spójności po 2013 r. (...) Gdy UE zaproponowała, by krajom łamiącym dyscyplinę budżetową zawieszać środki z funduszy spójności, a polski rząd na to przystał, Hübner rozpętała burzę, że to będzie niekorzystne dla polskich przedsiębiorców. Zasady złagodzono".

W kolejnych wyborach do PE w 2014 r. ponownie wystartowała z Warszawy z 1. miejsca na liście kandydatów (oprócz niej do PE dostał się wtedy także Michał Boni startujący z 2. miejsca na tej liście). Tym razem w PE objęła stanowisko w Komisji Spraw Konstytucyjnych (AFCO), a sprawowana przez nią wcześniej funkcja unijnej komisarz ds. Polityki Regionalnej przypadła Elżbiecie Bieńkowskiej (wicepremier w rządzie D. Tuska). W Komisji Spraw Konstytucyjnych zajmowała się m.in. regulacjami dot. finansowania międzynarodówek (organizacji unijnych zrzeszających partie polityczne z różnych krajów). W opublikowanym w marcu 2017 r. przez redakcję "Politico" rankingu 40 najbardziej wpływowych euro-parlamentarzystów była jedyną posłanką z Polski. Z kolei w rankingu z 2018 r. redakcji Rzeczpospolitej zajęła 4. miejsce ponieważ zdaniem korespondentów zagranicznych (na podstawie ich głosów zbudowano ranking) "Jako przewodnicząca Komisji Spraw Konstytucyjnych odgrywa ważną rolę w kształtowaniu stanowiska PE w sprawie brexitu (...)".

Pod koniec 2017 r. poparła (jako jedna z 6 posłów PO) rezolucję w sprawie stanu praworządności w Polsce pomimo instrukcji nakazujących wszystkim posłom PO wstrzymanie się od głosu. W następstwie przegłosowania rezolucji Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych PE ma przygotować szczegółowe sprawozdanie o stanie praworządności w Polsce z zaleceniem uruchomienia procedury wynikającej z art. 7 unijnego traktatu. Efektem ubocznym było powieszenie na szubienicach zdjęć 6 europalamentarzystów przez członków jednej z polskich skrajnych organizacji nacjonalistycznych. O konsekwencjach uruchomienia tej procedury mówiła jednak, że to "karanie społeczności lokalnych za nieodpowiedzialne działania rządów. Nie tędy droga (...)".

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

Przed wyborami do PE w 2014 r. Kampania Przeciw Homofobii sprawdziła wyniki głosowań europosłów w głosowaniach dotyczących równości (m.in. uzupełnienie europejskiego prawa antydyskryminacyjnego o wykluczone grupy, przyjęcie unijnego planu przeciwdziałania dyskryminacji i przemocy ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową). Danuta Hübner w 33 proc. była na tak, w pozostałych głosowaniach nie wzięła udziału. W ankiecie rozesłanej przez tygodnik "Gość Niedzielny" do kandydatów w wyborach do PE w 2014 r. (pytania dotyczyły m.in. in-vitro, aborcji, związków partnerskich itp.) Danuta Hübner na żadne z tych pytań nie odpowiedziała jednoznacznie. W odpowiedzi na pytania (czy UE powinna mieć prawo narzucać krajom członkowskim rozwiązania dotyczące związków par homoseksualnych lub aborcji) ankiety rozesłanej do europosłów przez redakcję Rzeczpospolitej przez wyborami w 2014 r. Danuta Hübner zastrzegła, że taki stan rzeczy powinien obowiązywać "przynajmniej w przewidywalnej przyszłości". W 2016 r. jako posłanka PE Hubner wstrzymała się od głosu w sprawie rezolucji PE wzywającej kraje UE do większych starań o równouprawnienie kobiet i osób LGBT. Tłumaczyła, że przez „nieintencjonalną pomyłkę" i skorygowała swój głos (podobnie jak Michał Boni w tym samym głosowaniu). W 2018 r. wstrzymała się od głosu w sprawie wystosowania przez PE wezwania do zaprzestania terapii konwersyjnej mającej rzekomo prowadzić do zmiany orientacji seksualnej. Także w tym wypadku tłumaczyła to pomyłką i zapowiadała korektę głosowania.

W 2015 r. była jednym z sygnotariuszy (obok Andrzeja Olechowskiego, Aleksandra Smolara i in.) listu otwartego do władz UE w sprawie śmierci imigrantów na morzu Śródziemnym. Poparła (obok Jerzego Buzka i Róży Thun) uchwałę PE ws. kwot uchodźców (reszta głosujących z delegacji PO-PSL wstrzymała się od głosu). W jednej z debat dot. tego problemu mówiła o niechęci w stosunku do przybyszów w ten sposób: "Lęki są nieuzasadnione, a strach wynika z niewiedzy. Problemem jest brak przygotowania naszych rodaków do życia w społeczeństwie multi-kulturowym. Jesteśmy zamknięci na innych, a to bierze się z braków w sferze edukacji". Była jednym z tylko trzech (obok Michała Boniego i Marcina Święcickiego) sygnatariuszy apelu o walkę z ludobójstwem i z zaprzeczaniem ludobójstwu wystosowanego przez międzynarodową organizację EGAM (European Grassroots Antiracism Movement).

O Euro mówiła, że jest "najsilniejszym i najdalej sięgającym projektem politycznym Unii Europejskiej. Pozostawanie na zewnątrz tego projektu oznaczać będzie konsekwentną marginalizację Polski i stopniowe zmniejszanie wpływu rządu na kształt kluczowych polityk Unii (...)"

Głosowania:

https://yourvotematters.eu/pl/profile/ec/danuta-maria-hubner

Źródła:

K. Lubelska, "Pani od Unii", Polityka, kwi 2003.
"Hübner: Pozostawanie po strefie euro utrudnia Polsce walkę z kryzysem", Gazeta Wyborcza, 25 lut 2009r.
"Szerokie listy PO", Gazeta Wyborcza, 6 kwie 2009
J. Haszczyński, "Hübner zapomniała o legitymacji PZPR", Rzeczpospolita, 16 kwie 2009
A. Słojewska, "Polska czołówka w Brukseli", Rzeczpospolita, 22 kwi 2014
E. Olczyk, "Kongres Kobiet Platformy Obywatelskiej", Rzeczpospolita, 12 maj 2014
E. Siedlecka, "KPH zachęca do wyborów", Gazeta Wyborcza, 16 maj 2014
D. Wielowieyska, "Jaka diecezja, taka gazeta", Gazeta Wyborcza, 17 maj 2014
T. Bielecki, R. Grochal, A. Kondzińska, "Nasz Euroranking", Gazeta Wyborcza, 21 maj 2014
P. Majewski, "Na co pozwolić UE w sprawach sumienia", Rzeczpospolita, 22 maj 2014
A. Stankiewicz, "Bruksela pyta o nasz rząd", Rzeczpospolita, 24 cze 2014
A. Fedorowicz, "50 kobiet, które się liczą", Gazeta Wyborcza, 20 sty 2015
T. Bielecki, "Unia przeciw przemytnikom", Gazeta Wyborcza, 24 kwi 2015
B. Wieliński, "Traiskirchen - Hańba Austrii", Gazeta Wyborcza, 11 wrz 2015
M. Błasiński, "Imigrant jak święta krowa?", Gazeta Wyborcza, 2 paź 2015
Ł. Woźnicki, "Pani premier, pani milczenie to przyzwolenie", Gazeta Wyborcza, 26 kwi 2016
T. Bielecki, "Fortele z wkładem w euro. Strasburg: coś tu nie działa", Gazeta Wyborcza, 16 mar 2017
K. Pełczyńska-Nałęcz, Jak utrzymać >>ZŁOTY RÓG<<", Rzeczpospolita, 22 mar 2017
J. Majmurek, "Liberalna opozycja? Świetny pomysł", Gazeta Wyborcza, 31 mar 2017
D. Hubner, "Wspólna waluta albo marginalizacja", Dziennik Gazeta Prawna, 28 lis 2017
J. Kapiszewski, "Strasburg uderzy z innej strony", Dziennik Gazeta Prawna, 17 sty 2018
P. Kośmiński, "Europarlament piętnuje >>leczenie<< osób LGBTI", Gazeta Wyborcza, 3 mar 2018
A. Słojewska, "Najlepsi w Unii, którą cenimy", Rzeczpospolita, 4 cze 2018

ukryj opis

Absolwent ekonomii w Szkole Głównej Handlowej oraz filozofii nauk społecznych na London School of Economics. Nauczyciel ekonomii w liceum, redaktor Magazynu Kontakt, publicysta, tłumacz. Organizator Szkoły Solidarności w ramach fundacji Równanie. Współpracował z Fundacją Kaleckiego i Redakcją Res Publica Nova. Redaktor i publiystą Magazynu Kontakt, członek Partii Razem, trener antydyskryminacyjnym. Od 2018 roku uczy ekonomii w 2. Społecznym Licem Ogólnokształcącym w Warszawie. W wyborach samorządowych jesienią 2018r. bez powodzenia (zdobył 72 głosy) kandydował na radnego rady dzielnicy Mokotów z ramienia komitetu wyborców Jana Śpiewaka "Wygra Warszawa".

W swoich wypowiedziach publicznych mówił m.in.: „Potrzebujemy międzynarodowej solidarności i współpracy na poziomie europejskim, żeby skutecznie walczyć o interesy Polek i Polaków. Skończymy z rajami podatkowymi, skończymy z monopolami, skończymy z marnotrawstwem wielkich korporacji. Jesteśmy u progu katastrofy klimatycznej – żeby do niej nie dopuścić, musimy zbudować nowe, sprawiedliwe społeczeństwo”. Wśród głoszonych przez Walczyńskiego haseł znajdują się: Równa płaca za tę samą pracę, 35-godzinny tydzień pracy oraz walka z globalnym ociepleniem.

Źródła:

http://www.lewicarazem2019.pl
http://rownanie.org
http://magazynkontakt.pl/

https://mamprawowiedziec.pl

ukryj opis

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robiła zanim zajęła się polityką lub co robi poza polityką):

Wieloletni samorządowiec, prawnik, pedagog. Specjalizuje się w zagadnieniach związanych polityka społeczną.

Ukończyła studia podyplomowe z zakresu  „Organizacja pomocą społeczną”, „Zarządzanie instytucjami społecznymi oraz „Psychologia biznesu dla menedżerów.  Dyrektorka Ośrodka Pomocy Społecznej w Legionowie, wiceprezeska Zarządu Stowarzyszenia Społecznie Aktywni oraz wiceprzewodnicząca Mazowieckiego Forum Ośrodków Pomocy Społecznej, członkini Zespołu przy Wyższej Szkole Pedagogicznej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej tworzącego procedury postępowania dla służb publicznych w zakresie zagrożeń w cyberprzestrzeni. Do 2010 r. członkini Zespołu ds. Nowej Pracy Socjalnej przy Rzeczniku Praw Obywatelskich. Członkini Rady Seniorów oraz Zespołu Interdyscyplinarnego ds. przeciwdziałania przemocy w Legionowie. Przez lata zajmowała się walką z handlem ludzi. Społecznik , od 16 lat pracująca w pomocy społecznej i zajmująca się walka z ubóstwem.

Za swoją działalność na rzecz byłych żołnierzy i kombatantów otrzymałam Odznakę za Zasługi Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych.

Trenerka, szkoleniowiec, autorka publikacji prawniczej z dziedziny prawa z zakresu pomocy społecznej. Inicjatorka wielu projektów społecznych, tworzących nowe miejsca pracy.  Inicjatorka i realizatorka  działań wspierających różne grupy społeczne, m.in. osoby niepełnosprawne, bezrobotnych, rodziców z dziećmi, młodzież oraz osoby starsze. Skutecznie pozyskuje środki unijne, na projekty  społeczne pomagając ludziom rozwiązać ich życiowe problemy.

Poza pracą sportowiec – biegaczka oraz legionowski mors.

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wzięła tu gdzie teraz jest):

W 2018 roku kandydatka do Sejmiku Województwa Mazowieckiego uzyskała 10 623 głosy.

ukryj opis