Okręg 4 - Warszawa i 8 powiatów województwa mazowieckiego

Siedziba Okręgowej Komisji Wyborczej - Warszawa, 5 mandatów

Rekomendacje Społecznego Komitetu Wyborców dla kandydatów i kandydatek do Europarlamentu

(kolejność wg ilości głosów członków SKW)

1. Michał Boni (Koalicja Europejska)

kandydat do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 5.

obecny poseł do Parlamentu Europejskiego, jego sylwetka w części Europosłowie obecnej kadencji poniżej.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydata, obejrzeć wysłuchanie, sprawdzić głosowania

2. Monika Płatek (Wiosna)

kandydatka Wiosny do Parlamentu Europejskiego z okręgu warszawskiego z pozycji 3.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki, obejrzeć wysłuchanie

3. Joanna Scheuring-Wielgus (Wiosna)

kandydatka Wiosny do Parlamentu Europejskiego z okręgu warszawskiego z pozycji 2.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki i zobaczyć jej wysłuchanie

4. Kamila Gasiuk-Pihowicz (Koalicja Europejska)

kandydatka do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 3.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki

5. Anna Grodzka (Lewica Razem)

kandydatka Lewicy Razem do Parlamentu Europejskigo z okręgu warszawskiego z pozycji 10.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki

 

Rekomendacje Społecznego Komitetu Wyborców wg list wyborczych:

Koalicja Europejska
Wiosna
Lewica Razem
Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019 kandydaci (Warszawa)
Kandydaci i kandydatki, którzy/które byli gotowi poddać się wysłuchaniu obywatelskiemu przez Społeczny Komitet Wyborców, ale ze względów organizacyjnych to się nie udało.

Danuta Hübner (Koalicja Europejska)

kandydatka do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 4.

obecna posłanka do Parlamentu Europejskiego, jej sylwetka w części Europosłowie obecnej kadencji poniżej.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki

 

Charakterystyka kandydatki

Danuta Maria Hübner (ur. 8 kwietnia 1948 w Nisku)

 

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robiła zanim zajęła się polityką lub co robi poza polityką):

Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Królowej Jadwigi w Warszawie. W 1971 r. ukończyła studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa, SGH), a w 1974 r. doktoryzowała się na tej uczelni. Następnie została doktorem habilitowanym (w 1980 r.), a w 1992 r. uzyskała tytuł profesora nauk ekonomicznych. Pracowała w Katedrze Ekonomii Rozwoju i Polityki Ekonomicznej SGH, a wcześniej pełniła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Badań nad Krajami Rozwijającymi się (w latach 1981-1987) oraz zastępcy dyrektora Instytutu Rozwoju i Studiów Strategicznych (w latach 1991-1994). W latach 1988–1990 odbywała staż w ramach stypendium Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a w 1994 r. w Centre for European Studies na Uniwersytecie Sussex. Wykładała na California State University w San Jose. W latach 70 przebywała na stypendium w madryckim Universidad Autonoma. W pierwszej połowie lat 90 przewodniczyła Społecznej Radzie Planowania przy Centralnym Urzędzie Planowania (gdzie szefem był Jerzy Kropiwnicki, kolega z uczelni). Od 1992 r. była redaktorem naczelnym miesięcznika "Gospodarka Narodowa" oraz zastępcą redaktora naczelnego dwumiesięcznika "Ekonomista".

Kolega ze studiów - Andrzej Lubowski - mówił o niej "Danka przypomina mi Condoleezzę Rice, (...). Obie są raczej drobne, atrakcyjne jako kobiety, a jednocześnie charakteryzuje je solidność, talent i żelazna logika w wyrażaniu myśli (...)". Kazimierz Kutz wspominał ją tak: "...Cierpliwie słuchała, była niekonfliktowa. Nie było łatwo wyprowadzić ją z równowagi(...)". Sama mówi o sobie, że jest urzędnikiem lub profesorem, nigdy – że politykiem. W 2014 r. została wybrana kobietą roku przez Stowarzyszenie Kongres Kobiet (działające na rzecz równego statusu kobiet i mężczyzn). W opublikowanym w 2015 r. w Gazecie Wyborczej rankingu "50 kobiet, które się liczą" zajęła 8. miejsca w kat. Innowatorki ("(...) Dla przeciwników „sztywna technokratka", dla zwolenników wzór profesjonalisty zdystansowanego wobec polityki (...)"). Jest członkiem kapituły nagrody Kisiela. Ma dwie córki, Ewę i Karolinę.

 

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wzięła tu gdzie teraz jest):

W latach 1970–1987 była członkinią PZPR (twierdziła, że wstąpienie do partii było ceną za asystenturę w SGPiS) i od czasu złożenia legitymacji (twierdziła, że "ma dość fikcji") pozostaje bezpartyjna. W 1994 r. została doradcą wicepremiera Grzegorza Kołodki ds. społecznych (w rządzie W. Pawalaka), a w latach 1994–1996 pełniła funkcję wiceministra przemysłu i handlu (najpierw w rządzie W. Pawlaka, a potem J. Oleksego), gdzie odpowiadała m.in. za negocjacje członkostwa Polski w OECD (w latach 1995-1996).

W latach 1996-1997 była najpierw pełnomocnikiem rządu RP ds. tworzenia Komitetu Integracji Europejskiej (naczelnego organu polskiej administracji w zakresie koordynacji i planowania polityki integracji Polski z UE), a następnie sekretarzem KIE w randze Sekretarza Stanu i szefem Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej. Po przegranych przez SLD wyborach pracowała (w latach 1997-1998) w Kancelarii Prezydenta RP A. Kwaśniewskiego, gdzie najpierw pełniła funkcję szefowej, a potem społecznego doradcy ds. Ekonomicznych pracując jednocześnie (w latach 1998-2000) jako zastępca Sekretarza Wykonawczego w Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie. W latach 2001-2004 w rządzie Leszka Millera ponownie objęła funkcję szefa Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej (na tym stanowisku zastąpił ją Ryszard Czarnecki, obecnie w PiS, a wtedy w ZChN) i Sekretarzem Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

W latach 2004-2009 była członkiem Komisji Europejskiej, gdzie pracowała (rekomendowana przez rząd L. Millera) jako Komisarz Unii Europejskiej ds. Polityki Regionalnej.

W 2009 r. kandydowała do Parlamentu Europejskiego z warszawskiej listy PO z pozycji 1. Na listach PO Hübner miała reprezentować lewicę, co spotkało się z krytyką także z szeregów PO (np. J. Rostowski w podsłuchanej "U Sowy" rozmowie nazwał Hübner "starą komuszką", za co potem publicznie przepraszał). Na zorganizowaną przed tymi wyborami debatę z udziałem Hübner nie przybył Michał Kamiński (kandydujący wtedy do PE z listy PiS). Po zdobyciu mandatu złożyła rezygnację z członkostwa w Komisji Europejskiej. Wybrano ją na przewodniczącą Komisji Rozwoju Regionalnego PE (gdzie zajmowała się m.in. kwestiami unijnej pomocy dla regionów dotkniętych klęskami żywiołowymi, czy uniami bankowymi).

W rankingu europosłów opublikowanym przez Rzeczpospolitą zajęła 2. miejsce, zdaniem redakcji "tak poprowadziła negocjacje (...) unijnych funduszy w latach 2014-2020, że udało jej się zmienić wiele niekorzystnych dla Polski zapisów. (...) Zadecydowała (...) wiedza o tym, jak działa Komisja Europejska i jak w praktyce wydawane są pieniądze, wreszcie doświadczenie negocjacyjne. (...) Hübner była jeszcze w stanie zajmować się walką o korzystne dla Polski rozwiązania w przepisach o powstającej unii bankowej. Tytan pracy".

W podobnym rankingu opublikowanym przez Gazetę Wyborczą Hübner zajęła 1. miejsce z następującym uzasadnieniem redakcji: "To pierwsza europejska liga (...) Bardzo wpływowa szefowa komisji rozwoju regionalnego, która sprawnie przygotowywała projekty przepisów dotyczących polityki spójności po 2013 r. (...) Gdy UE zaproponowała, by krajom łamiącym dyscyplinę budżetową zawieszać środki z funduszy spójności, a polski rząd na to przystał, Hübner rozpętała burzę, że to będzie niekorzystne dla polskich przedsiębiorców. Zasady złagodzono".

W kolejnych wyborach do PE w 2014 r. ponownie wystartowała z Warszawy z 1. miejsca na liście kandydatów (oprócz niej do PE dostał się wtedy także Michał Boni startujący z 2. miejsca na tej liście). Tym razem w PE objęła stanowisko w Komisji Spraw Konstytucyjnych (AFCO), a sprawowana przez nią wcześniej funkcja unijnej komisarz ds. Polityki Regionalnej przypadła Elżbiecie Bieńkowskiej (wicepremier w rządzie D. Tuska). W Komisji Spraw Konstytucyjnych zajmowała się m.in. regulacjami dot. finansowania międzynarodówek (organizacji unijnych zrzeszających partie polityczne z różnych krajów). W opublikowanym w marcu 2017 r. przez redakcję "Politico" rankingu 40 najbardziej wpływowych euro-parlamentarzystów była jedyną posłanką z Polski. Z kolei w rankingu z 2018 r. redakcji Rzeczpospolitej zajęła 4. miejsce ponieważ zdaniem korespondentów zagranicznych (na podstawie ich głosów zbudowano ranking) "Jako przewodnicząca Komisji Spraw Konstytucyjnych odgrywa ważną rolę w kształtowaniu stanowiska PE w sprawie brexitu (...)".

Pod koniec 2017 r. poparła (jako jedna z 6 posłów PO) rezolucję w sprawie stanu praworządności w Polsce pomimo instrukcji nakazujących wszystkim posłom PO wstrzymanie się od głosu. W następstwie przegłosowania rezolucji Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych PE ma przygotować szczegółowe sprawozdanie o stanie praworządności w Polsce z zaleceniem uruchomienia procedury wynikającej z art. 7 unijnego traktatu. Efektem ubocznym było powieszenie na szubienicach zdjęć 6 europalamentarzystów przez członków jednej z polskich skrajnych organizacji nacjonalistycznych. O konsekwencjach uruchomienia tej procedury mówiła jednak, że to "karanie społeczności lokalnych za nieodpowiedzialne działania rządów. Nie tędy droga (...)".

 

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

Przed wyborami do PE w 2014 r. Kampania Przeciw Homofobii sprawdziła wyniki głosowań europosłów w głosowaniach dotyczących równości (m.in. uzupełnienie europejskiego prawa antydyskryminacyjnego o wykluczone grupy, przyjęcie unijnego planu przeciwdziałania dyskryminacji i przemocy ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową). Danuta Hübner w 33 proc. była na tak, w pozostałych głosowaniach nie wzięła udziału. W ankiecie rozesłanej przez tygodnik "Gość Niedzielny" do kandydatów w wyborach do PE w 2014 r. (pytania dotyczyły m.in. in-vitro, aborcji, związków partnerskich itp.) Danuta Hübner na żadne z tych pytań nie odpowiedziała jednoznacznie. W odpowiedzi na pytania (czy UE powinna mieć prawo narzucać krajom członkowskim rozwiązania dotyczące związków par homoseksualnych lub aborcji) ankiety rozesłanej do europosłów przez redakcję Rzeczpospolitej przez wyborami w 2014 r. Danuta Hübner zastrzegła, że taki stan rzeczy powinien obowiązywać "przynajmniej w przewidywalnej przyszłości". W 2016 r. jako posłanka PE Hubner wstrzymała się od głosu w sprawie rezolucji PE wzywającej kraje UE do większych starań o równouprawnienie kobiet i osób LGBT. Tłumaczyła, że przez „nieintencjonalną pomyłkę" i skorygowała swój głos (podobnie jak Michał Boni w tym samym głosowaniu). W 2018 r. wstrzymała się od głosu w sprawie wystosowania przez PE wezwania do zaprzestania terapii konwersyjnej mającej rzekomo prowadzić do zmiany orientacji seksualnej. Także w tym wypadku tłumaczyła to pomyłką i zapowiadała korektę głosowania.

W 2015 r. była jednym z sygnotariuszy (obok Andrzeja Olechowskiego, Aleksandra Smolara i in.) listu otwartego do władz UE w sprawie śmierci imigrantów na morzu Śródziemnym. Poparła (obok Jerzego Buzka i Róży Thun) uchwałę PE ws. kwot uchodźców (reszta głosujących z delegacji PO-PSL wstrzymała się od głosu). W jednej z debat dot. tego problemu mówiła o niechęci w stosunku do przybyszów w ten sposób: "Lęki są nieuzasadnione, a strach wynika z niewiedzy. Problemem jest brak przygotowania naszych rodaków do życia w społeczeństwie multi-kulturowym. Jesteśmy zamknięci na innych, a to bierze się z braków w sferze edukacji". Była jednym z tylko trzech (obok Michała Boniego i Marcina Święcickiego) sygnatariuszy apelu o walkę z ludobójstwem i z zaprzeczaniem ludobójstwu wystosowanego przez międzynarodową organizację EGAM (European Grassroots Antiracism Movement).

O Euro mówiła, że jest "najsilniejszym i najdalej sięgającym projektem politycznym Unii Europejskiej. Pozostawanie na zewnątrz tego projektu oznaczać będzie konsekwentną marginalizację Polski i stopniowe zmniejszanie wpływu rządu na kształt kluczowych polityk Unii (...)"

 

Głosowania:

https://yourvotematters.eu/pl/profile/ec/danuta-maria-hubner

 

Źródła:

K. Lubelska, "Pani od Unii", Polityka, kwi 2003.
"Hübner: Pozostawanie po strefie euro utrudnia Polsce walkę z kryzysem", Gazeta Wyborcza, 25 lut 2009r.
"Szerokie listy PO", Gazeta Wyborcza, 6 kwie 2009
J. Haszczyński, "Hübner zapomniała o legitymacji PZPR", Rzeczpospolita, 16 kwie 2009
A. Słojewska, "Polska czołówka w Brukseli", Rzeczpospolita, 22 kwi 2014
E. Olczyk, "Kongres Kobiet Platformy Obywatelskiej", Rzeczpospolita, 12 maj 2014
E. Siedlecka, "KPH zachęca do wyborów", Gazeta Wyborcza, 16 maj 2014
D. Wielowieyska, "Jaka diecezja, taka gazeta", Gazeta Wyborcza, 17 maj 2014
T. Bielecki, R. Grochal, A. Kondzińska, "Nasz Euroranking", Gazeta Wyborcza, 21 maj 2014
P. Majewski, "Na co pozwolić UE w sprawach sumienia", Rzeczpospolita, 22 maj 2014
A. Stankiewicz, "Bruksela pyta o nasz rząd", Rzeczpospolita, 24 cze 2014
A. Fedorowicz, "50 kobiet, które się liczą", Gazeta Wyborcza, 20 sty 2015
T. Bielecki, "Unia przeciw przemytnikom", Gazeta Wyborcza, 24 kwi 2015
B. Wieliński, "Traiskirchen - Hańba Austrii", Gazeta Wyborcza, 11 wrz 2015
M. Błasiński, "Imigrant jak święta krowa?", Gazeta Wyborcza, 2 paź 2015
Ł. Woźnicki, "Pani premier, pani milczenie to przyzwolenie", Gazeta Wyborcza, 26 kwi 2016
T. Bielecki, "Fortele z wkładem w euro. Strasburg: coś tu nie działa", Gazeta Wyborcza, 16 mar 2017
K. Pełczyńska-Nałęcz, Jak utrzymać >>ZŁOTY RÓG<<", Rzeczpospolita, 22 mar 2017
J. Majmurek, "Liberalna opozycja? Świetny pomysł", Gazeta Wyborcza, 31 mar 2017
D. Hubner, "Wspólna waluta albo marginalizacja", Dziennik Gazeta Prawna, 28 lis 2017
J. Kapiszewski, "Strasburg uderzy z innej strony", Dziennik Gazeta Prawna, 17 sty 2018
P. Kośmiński, "Europarlament piętnuje >>leczenie<< osób LGBTI", Gazeta Wyborcza, 3 mar 2018
A. Słojewska, "Najlepsi w Unii, którą cenimy", Rzeczpospolita, 4 cze 2018

ukryj opis

Hubert Michał Walczyński (Lewica Razem)

kandydat Lewicy Razem do Parlamentu Europejskigo z okręgu warszawskiego z pozycji   .

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydata

Absolwent ekonomii w Szkole Głównej Handlowej oraz filozofii nauk społecznych na London School of Economics. Nauczyciel ekonomii w liceum, redaktor Magazynu Kontakt, publicysta, tłumacz. Organizator Szkoły Solidarności w ramach fundacji Równanie. Współpracował z Fundacją Kaleckiego i Redakcją Res Publica Nova. Redaktor i publiystą Magazynu Kontakt, członek Partii Razem, trener antydyskryminacyjnym. Od 2018 roku uczy ekonomii w 2. Społecznym Licem Ogólnokształcącym w Warszawie. W wyborach samorządowych jesienią 2018r. bez powodzenia (zdobył 72 głosy) kandydował na radnego rady dzielnicy Mokotów z ramienia komitetu wyborców Jana Śpiewaka "Wygra Warszawa".

W swoich wypowiedziach publicznych mówił m.in.: „Potrzebujemy międzynarodowej solidarności i współpracy na poziomie europejskim, żeby skutecznie walczyć o interesy Polek i Polaków. Skończymy z rajami podatkowymi, skończymy z monopolami, skończymy z marnotrawstwem wielkich korporacji. Jesteśmy u progu katastrofy klimatycznej – żeby do niej nie dopuścić, musimy zbudować nowe, sprawiedliwe społeczeństwo”. Wśród głoszonych przez Walczyńskiego haseł znajdują się: Równa płaca za tę samą pracę, 35-godzinny tydzień pracy oraz walka z globalnym ociepleniem.

Źródła:

http://www.lewicarazem2019.pl
http://rownanie.org
http://magazynkontakt.pl/

https://mamprawowiedziec.pl

ukryj opis

Anna Brzezińska (Koalicja Europejska)

kandydatka do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 9.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki

 

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robiła zanim zajęła się polityką lub co robi poza polityką):

Wieloletni samorządowiec, prawnik, pedagog. Specjalizuje się w zagadnieniach związanych polityka społeczną.

Ukończyła studia podyplomowe z zakresu  „Organizacja pomocą społeczną”, „Zarządzanie instytucjami społecznymi oraz „Psychologia biznesu dla menedżerów.  Dyrektorka Ośrodka Pomocy Społecznej w Legionowie, wiceprezeska Zarządu Stowarzyszenia Społecznie Aktywni oraz wiceprzewodnicząca Mazowieckiego Forum Ośrodków Pomocy Społecznej, członkini Zespołu przy Wyższej Szkole Pedagogicznej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej tworzącego procedury postępowania dla służb publicznych w zakresie zagrożeń w cyberprzestrzeni. Do 2010 r. członkini Zespołu ds. Nowej Pracy Socjalnej przy Rzeczniku Praw Obywatelskich. Członkini Rady Seniorów oraz Zespołu Interdyscyplinarnego ds. przeciwdziałania przemocy w Legionowie. Przez lata zajmowała się walką z handlem ludzi. Społecznik , od 16 lat pracująca w pomocy społecznej i zajmująca się walka z ubóstwem.

Za swoją działalność na rzecz byłych żołnierzy i kombatantów otrzymałam Odznakę za Zasługi Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych.

Trenerka, szkoleniowiec, autorka publikacji prawniczej z dziedziny prawa z zakresu pomocy społecznej. Inicjatorka wielu projektów społecznych, tworzących nowe miejsca pracy.  Inicjatorka i realizatorka  działań wspierających różne grupy społeczne, m.in. osoby niepełnosprawne, bezrobotnych, rodziców z dziećmi, młodzież oraz osoby starsze. Skutecznie pozyskuje środki unijne, na projekty  społeczne pomagając ludziom rozwiązać ich życiowe problemy.

Poza pracą sportowiec – biegaczka oraz legionowski mors.

 

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wzięła tu gdzie teraz jest):

W 2018 roku kandydatka do Sejmiku Województwa Mazowieckiego uzyskała 10 623 głosy.

 

ukryj opis

Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019 kandydaci (Warszawa)
Kandydaci i kandydatki, którzy/które nie zdecydowali się poddać wysłuchaniu obywatelskiemu.

Władysław Bartoszewski (Koalicja Europejska)

kandydat do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 10.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydata

w przygotowaniu

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robił zanim zajął się polityką lub co robi poza polityką):

 

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wziął tu gdzie teraz jest):

 

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

 

Źródła:

 

ukryj opis

Robert Biedroń (Wiosna)

kandydat Wiosny do Parlamentu Europejskiego z okręgu warszawskiego z pozycji 1.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydata

w przygotowaniu

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robił zanim zajął się polityką lub co robi poza polityką):

 

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wziął tu gdzie teraz jest):

Lider partii Wiosna, w l. 2014-2018 prezydent Słupska, poseł VII kadencji Sejmu, samorządowiec, ekspert organizacji praw człowieka w Polsce i za granicą. Członek grupy doradczej ds. równouprawnienia płci, przymusowych wysiedleń i ochrony przy ONZ. Były delegat do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

 

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

 

Źródła:

 

ukryj opis

 

Magdalena Agnieszka Biejat (Lewica Razem)

 

Katarzyna Braiter (Wiosna)

iberystka, ekonomistka, dyplomatka. Zna cztery języki. Uwalniała polskich zakładników na pograniczu Konga. Pracowała w Afryce i w Ameryce Łacińskiej. Konsul RP w Brazylii. Odznaczona Krzyżem Zwycięstwa przez Związek Byłych Żołnierzy AK Kombatantów za granicą. Członek Fundacji Prometeusz dla Seniorów. Wykładowca na wielu uczelniach w tym Uniwersytet Warszawski, Europejska Akademia Dyplomatyczna. Obserwator wyborów z ramienia Unii Europejskiej i OBWE

Sylwia Buźniak (Wiosna)

ekonomistka, menadżerka, zawodowo zajmuje się wdrażaniem innowacyjnych i ekologicznych rozwiązań w segmencie energii odnawialnej oraz elektromobilności, członkini Kongresu Kobiet, aktywnie wspierająca działalność kobiet w biznesie. Jej motto "Spełniona kobieta to silna kobieta" W wiośnie - liderka okręgu podwarszawskiego. Prywatnie jest szczęśliwą żoną i mama Juli i Antosia

Włodzimierz Cimoszewicz (Koalicja Europejska)

kandydat do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 1.

dr Krzysztof Gawkowski (Wiosna)

wieloletni samorządowiec, wykładowca akademicki, doktor nauk humanistycznych, specjalizuje się w zagadnieniach związanych z bezpieczeństwem państwa, cyberbezpieczeństwem oraz administracją samorządową, pisarz, autor i współautor dwóch książek, założyciel Instytutu Profilaktyki Społecznej, który zajmuje się walką z ubóstwem.

Nauczyciel akademicki. Prezes zarządu Stratux sp. z o.o. w l. 2010-2012; właściciel i prezes zarżadu Mitrum sp. z o.o. od roku 2007. Samorządowiec; w l. 2002-2010 pełnił mandat radnego rady miejskiej Wołomina. W l. 2010-2014 radny sejmiku mazowieckiego. Działacz społeczny; założyciel Instytutu Profilaktyki Społecznej oraz Instytutu Monitorowania Obietnic Wyborczych. W przeszłości członek SLD, w l. 2000-2018; m.in. pełnił funkcję sekretarza generalnego (2012-2016) oraz wiceprzewodniczącego partii (2016-2018). Był też członkiem Stowarzyszenia Federacji Młodych Socjaldemokratów. W 2015 r. kandydował do Sejmu RP z list Zjednoczonej Lewicy. W 2018 r. kandydował ponownie do sejmiku mazowieckiego, tym razem bez powodzenia. Obecnie członek partii Wiosna; pełni funkcję sekretarza zarządu.

Andrzej Halicki (Koalicja Europejska)

kandydat do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 2.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydata

Andrzej Witold Halicki (ur. 26 listopada 1961 w Warszawie)

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robił zanim zajął się polityką lub co robi poza polityką):

Ukończył studia na Wydziale Handlu Wewnętrznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie, w zakresie ekonomiki transportu lotniczego. W latach 1992-1996 pracował jako szef działu public affairs, a następnie dyrektor w amerykańskiej agencji Burson-Marsteller. Od 1996 r. prowadził stworzoną przez siebie agencję GGK Public Relations, działającą w ramach międzynarodowej agencji Lowe GGK, należącej do sieci reklamowej IPG (InterPublic Group of Companies), był również przedstawicielem (dyrektorem biura) Polskiego Związku Firm Deweloperskich. Od 2007 r. jest zawodowym posłem. Jest żonaty z dziennikarką Agnieszką Sową. Mają syna Armina. Wspólnie z żoną prowadzą hodowlę dogów niemieckich. Poza psami hodował m.in. żółwie, kraby i papugi. Innymi pasjami Halickiego jest (wg. podawanych przez niego informacji) nurkowanie, narciarstwo oraz sporty zespołowe.

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wziął tu gdzie teraz jest):

W latach 80 działał w opozycji demokratycznej, m.in. w okresie 1986 –1989 r. był członkiem podziemnych, międzyuczelnianych oraz krajowych władz Niezależnego Zrzeszenia Studentów oraz liderem NZS na SGPiS. W latach 1990 –1992 pełnił funkcję rzecznika prasowego oraz członka władz krajowych (prezydium i zarządu krajowego) Kongresu Liberalno-Demokratycznego (m.in. za czasów premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego) oraz rzecznika prasowego Klubu Parlamentarnego KLD (w latach 1991–1992). W 1993 r. był doradcą ministra przekształceń własnościowych Janusza Lewandowskiego, a w 1994 r. pełnił funkcję rzecznika Programu Powszechnej Prywatyzacji. Po połączeniu KLD z Unią Wolności w 1994 r. wstąpił do powstałej z tego połączenia Unii Wolności.

W 2001 r. wstąpił do Platformy Obywatelskiej. W styczniu 2007 r. zastąpił w Sejmie posła PO Jacka Wojciechowicza, który zrzekł się mandatu (powołany przez Hannę Gronkiewicz-Waltz na stanowisko jej zastępcy w warszawskim ratuszu). W wyborach parlamentarnych w 2007 r. po raz drugi uzyskał mandat poselski startując z okręgu warszawskiego. Jesienią 2008 r. został po raz pierwszy przewodniczącym struktur PO na Mazowszu, ale już po 2 dniach i po interwencji u D. Tuska musiał ustąpić Ewie Kopacz. W połowie 2009r. został przewodniczącym parlamentarnej Komisji Spraw Zagranicznych w miejsce Krzysztofa Liska, który po wygranych eurowyborach odszedł do parlamentu europejskiego. W październiku 2009 r. został rzecznikiem prasowym klubu parlamentarnego PO i pełnił tę funkcję przez rok (odwołany po wywiadzie prasowym, w którym oskarżał D. Tuska o to, że otacza się "lizusami"). Jako rzecznik w ten sposób komentował zastrzeżenia co do wystawienia wiosną 2010 r. przez PO kandydatury polityka (Kazimierza Barczyka, radnego z Krakowa, byłego posła Porozumienia Centrum i AWS) na zwalniające się miejsce sędziego w Trybunale Konstytucyjnym: "A dlaczego nie? Dlaczego to musi być akurat profesor? (...) Konstytucja nie stawia szczególnych wymagań kandydatom do TK. Kiedyś nawet nie musieli być prawnikami." Kontrkandydatem Barczyka (który ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o to stanowisko, gdy sprawa stała się głośna w mediach) była Krystyna Pawłowicz zgłoszona przez PiS. Sytuację tę komentował Adam Bodnar (wtedy wiceprezes Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka) mówiąc "Bardzo żałuję, że Platforma odstąpiła od (...) standardu, że na urząd sędziego Trybunału Konstytucyjnego wskazuje się profesorów. I to takich o niekwestionowanej pozycji w świecie prawniczym. (...) W dodatku utrwala się tradycja zgłaszania kandydatur w ostatnim momencie, tak by nie było szans na przyjrzenie się im, poznanie ich poglądów (...). To smutne i pokazuje jak polityka, interes danego ugrupowania zwyciężają nad interesem publicznym".

W 2010 r. był członkiem (obok m.in. Michała Boniego) powołanego przez PO zespołu rządowo-parlamentarnego odpowiedzialnego za ustalenie, jakie ustawy warto forsować w parlamencie i w jakiej kolejności. Wśród wskazanych wtedy ustaw (łącznie 34 pozycje) były m.in. regulacje obejmujące SKOK-i nadzorem bankowym, a także słynna obecnie reguła wydatkowa ograniczająca wzrost wydatków budżetowych oraz podwyżka VAT o 1 pkt proc (do poziomu 23% obowiązującego obecnie).

W maju 2010 r. po wyborach, w których pokonał swojego kontrkandydata dużą przewagą głosów (669 vs. 100) został przewodniczącym regionu mazowieckiego Platformy Obywatelskiej i pełni tę funkcję do dziś (w wewnątrzpartyjnych wyborach zorganizowanych jesienią 2013 r. nie miał kontrkandydatów). W wyborach do Sejmu w 2011 r. uzyskał reelekcję w okręgu podwarszawskim (startował z 1. miejsca na liście). Szukając poparcia przed wyborami podpisał list do zarządu klubu Legia z prośbą o zniesienie zakazów stadionowych dla kilkunastu kiboli. W listopadzie 2011 r. został powołany do sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej (ODK) i pełnił funkcję jej szefa. ODK rozpatrywała wtedy m.in. wniosek o postawienie Jarosława Kaczyńskiego i Zbigniewa Ziobro (ministra sprawiedliwości w rządzie PiS w latach 2005-2007) przed Trybunałem Sprawiedliwości. Ostatecznie ODK poparła ten wniosek wiosną 2015 r. ale przepadł on w słynnym głosowaniu sejmowym, kiedy zabrakło kilku głosów posłów PO (m. in. Ewy Kopacz i Radosława Sikorskiego). Halicki w pracach ODK (oraz innych komisji parlamentarnych, których był członkiem) brał udział do jesieni 2014 r. W latach 2012–2015 był przedstawicielem parlamentu RP w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (zgromadzenie skupia przedstawicieli parlamentów krajowych ze wszystkich państw wchodzących w skład Rady Europy). W styczniu 2012 r. roku został wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (ZPPE). W tym roku był m.in. inicjatorem wystosowanego przez ZPPE i podpisanego przez posłów z kilkudziesięciu państw apelu o uwolnienie aresztowanego na Białorusi redaktora Andrzeja Poczobuta, korespondenta "Gazety Wyborczej". W rankingu posłów tyg. Polityka w 2013 r. Halicki znalazł się poza najlepszą dziesiątką, ale jego pracę doceniono "(...) za sprawne i bez fajerwerków, ale konsekwentne prowadzenie Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej, która wcześniej była ciałem raczej martwym, oraz za bezkompromisową walkę o zakaz uboju rytualnego".

W 2013 r. kierował pracą zespołu powołanego przez klub PO (w jego skład weszli m.in. Małgorzata Kidawa-Błońska, Marcin Kierwiński, Marcin Święcicki i Ligia Krajewska) do przygotowania warszawskiej ustawy reprywatyzacyjnej mającej zastąpić niesławny "dekret Bieruta". Projekt ustawy nigdy nie wyszedł poza wąskie grono warszawskich posłów pomimo deklarowanego poparcia dla projektu przez władze PO oraz wsparcia prezydenta RP, który deklarował, że ustawę "po głębokiej analizie" podpisze.

W rządzie Ewy Kopacz, która zastąpiła na stanowisku premiera D. Tuska po jego wyjeździe do Brukseli, objął (we wrześniu 2014 r.) stanowisko ministra administracji i cyfryzacji (jego poprzednikami byli Michał Boni i Rafał Trzaskowski). W wyborach w 2015 r. z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z okręgu stołecznego. W obecnej kadencji Sejmu jest członkiem Komisji Cyfryzacji, Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii oraz Komisji Spraw Zagranicznych.

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

Jesienią 2011r. głosował (podobnie jak większość posłów PO i PSL) za ograniczeniem prawa do informacji publicznej ("ze względu na ochronę ważnego interesu gospodarczego państwa"). Przegłosowana wtedy ustawa (Dz. U. z 2011 r. Nr 204, poz. 1195) została na wniosek prezydenta RP (B. Komorowskiego) skierowana do Trybunału Konstytucyjnego, gdzie stwierdzono (kwiecień 2012 r.) jej niezgodność z konstytucją RP. W 2012 r. głosował za odrzuceniem dwóch projektów dotyczących aborcji: liberalizującego prawo do aborcji zgłoszonego przez Ruch Palikota i zaostrzającego przepisy dotyczące ochrony życia poczętego zgłoszonym przez Solidarną Polskę.

Źródła:

J. Kowalewska, W. Szacki, "Kopacz nadal rządzi i w ministerstwie i na Mazowszu", 22 gru 2008
R. Grochal, "Gronkiewicz-Waltz godzi mazowiecką PO", Gazeta Wyborcza, 15 sty 2009
M. Wojciechowski, "Co dalej z Afganistanem? - ankieta GW", Gazeta Wyborcza, 2 gru 2009
J. Paradowska, A. Dąbrowska, "Ranking Posłów POLITYKI rozstrzygnięty", Polityka 26 wrz 2013
E. Siedlecka, "Znowu polityk do Trybunału Konstytucyjnego", Gazeta Wyborcza, 2 lut 2010
D. Wielowieyska, "Szeroko zakrojony plan minimum", Gazeta Wyborcza, 19 sie 2010
J. Ciastoń, "Jak politycy PO zakazy stadionowe zwalczali", Gazeta Wyborcza, 07.04.2011
"Rada Europy broni Poczobuta - więźnia Łukaszenki", Gazeta Wyborcza, 27 czerwca 2012
"Jak głosowali posłowie w sprawie aborcji i ochrony życia poczętego", Gazeta Wyborcza, 10 paź 2012
I. Szpala, "Dekret Bieruta wciąż obowiązuje. Dlaczego?", Gazeta Wyborcza, 15 maj 2013
"Sejm odrzucił wniosek PO. Zbigniew Ziobro nie stanie przed Trybunałem Stanu", Gazeta Wyborcza, 25 wrz 2015

ukryj opis

Edyta Kalata (Koalicja Europejska)

kandydatka do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 8.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydatki

w przygotowaniu

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robiła zanim zajęła się polityką lub co robi poza polityką):

 

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wzięła tu gdzie teraz jest):

 

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

 

Źródła:

 

ukryj opis

Michał Mikołaj Mierzwa (Lewica Razem)

 

Filip Pelc (Wiosna)

magister dziennikarstwa, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Jest radnym dzielnicy Białołęka, autorem dziesięciu zwycięskich projektów w Budżecie Partycypacyjnym. Działa w ramach stowarzyszenia Nasza Choszczówka, w którym organizuje Olimpiadę Sportową dla dzieci i wydaje lokalną gazetę. Koordynował koncerty Solidarni z Białorusią. Jest ekologiem i wegetarianinem.

Paweł Pudłowski (Koalicja Europejska)

kandydat do Parlamentu Europejskiego z ramienia Koalicji Europejskiej z okręgu warszawskiego z pozycji 7.

kliknij tutaj, żeby przeczytać charakterystykę kandydata

w przygotowaniu

 

Wykształcenie i działalność zawodowa, rodzina (co robił zanim zajął się polityką lub co robi poza polityką):

Przedsiębiorca, działacz społeczny i sportowy. Absolwent Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, doktorat obronił na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pracował w British Petroleum. Członek zarządu grupy PLL LOT, dyrektor Marathon Oil Polska. Był prezesem zarządu spółki EnergoGas. 

 

Polityczny życiorys, działalność publiczna (skąd się wziął tu gdzie teraz jest):

Członek partii Nowoczesna. Poseł od 2015 r. (VIII kad.), pracował w komisji gospodarki i rozwoju. Obecnie zasiada w komisji cyfryzacji, innowacyjności i nowoczesnych technologii, której jest przewodniczącym oraz komisji etyki poselskiej.

https://mamprawowiedziec.pl/strona/polityk/49497_pawel_pudlowski/informacje

Poglądy i wynikające z nich działania na forum publicznym (na podstawie świeżych wywiadów/publicznych wypowiedzi, a najlepiej głosowań, bo one są zero-jedynkowe):

https://mamprawowiedziec.pl/strona/polityk/49497_pawel_pudlowski/poglady

https://mamprawowiedziec.pl/strona/polityk/49497_pawel_pudlowski/glosowania

Źródła:

 

ukryj opis

Anna Tarczyńska (Wiosna)

Przedsiębiorczyni, radczyni prawna, ekspertka w dziedzinie prawa gospodarczego, cywilnego i rodzinnego, liderka warszawskiej Wiosny. Studiowała w Polsce i we Francji.  Zawodowo związana z największymi warszawskimi kancelariami prawnymi, obecnie prowadzi własną praktykę. Blogerka prawnicza. Nigdy nie była członkiem żadnej partii politycznej. Mama dwóch córek.

 

Anna Maria Teofil-Sławuszewska (Lewica Razem)

 

Joanna Beata Wicha (Lewica Razem)

 

Gedymin Wróblewski (Lewica Razem)

 

Adrian Tadeusz Zandberg (Lewica Razem)

Historyk, doktorant na Uniwersytecie Warszawskim, członek zarządu partii Razem. Był członkiem władz Unii Pracy i przewodniczący jej młodzieżówki. Działa w Młodych Socjalistach. Jeden z założycieli Lewicy.pl.